به‌طور کلی،سبزیها هر نوع گیاهی هستند که به خاطر خوش‌عطر یا خوش‌طعم بودن به عنوان غذا، طعم دهنده، دارو، یا عطردهنده مورد استفاده قرار می‌گیرند. استفاده در آشپزی سبزی‌ها را از ادویه‌ها متمایز می‌کند. سبزی به برگهای سبز یا بخش‌های گل‌ده گیاه اشاره می‌کند. (تازه یا خشک شده) در حالیکه ادویه‌ها از بخش‌های دیگر گیاه شامل بذر؛ پوست، ریشه، و میوه (معمولاً خشک شده) تهیه می‌شوند.

سبزی‌ها در موارد گوناگونی از جمله: آشپزی، پزشکی و در برخی موارد معنوی استفاده می‌شوند. در کاربرد پزشکی یا معنوی هر بخش از گیاه از جمله:برگ‌ها، ریشه‌ها، گل‌ها، بذرها، پوست ریشه، پوست درونی (بن‌لاد آوندی)، انگم و فرابر ممکن است به عنوان سبزی در نظر گرفته شود.
سال پیش از میلاد، سومریان از سبزی در پزشکی استفاده کردند. مصریان باستان ۱۵۵۵ پیش از میلاد از رازیانه، گشنیز و زعتر استفاده کردند. در سال ۱۶۲ در یونان باستان، جالینوس به خاطر تهیه داروهای گیاهی پیچیده با بیش از ۱۰۰ ترکیب شناخته شده بود.[۱] امپراتور شارلمانی (۷۴۲–۸۱۴) لیستی از ۷۴ سبزی مختلفی که در باغ‌هایش کاشته شده بود جمع‌آوری کرد. ارتباط بین سبزی‌ها و سلامتی چناچه در کتاب مجموعه‌ای از روش‌های آشپزی آمده پیش از قرون وسطی دراروپامهم بوده‌است. این کتاب استفاده از سبزی‌ها و سالادها را ترویج کرده و در مقدمه خود ادعا می‌کند در نوشتن کتاب با استادان پزشکی و فیلسوفان دربار پادشاه مشورت کرده‌است
سبزی‌های پختنی از تره‌بار متمایزند. این سبزی‌ها مشابه ادویه‌جات به میزان کم و برای طعم‌دادن به غذا و نه خود غذا مورد استفاده قرار می‌گیرند. سبزی‌ها ممکن است مانند: زعتر یا اسطوخودوس پایا یا مانند جعفری دوساله یا مانند ریحان یک‌ساله باشند. سبزی‌هایپایا می‌توانند مانند رومارن درختچه یا مانند برگ بو درخت باشند. گیاهان علفی که طبق تعریف آنها نمی‌توانند گیاهان چوبی باشند، این‌گونه نیستند. برخی از گیاهان مانند شوید و بذر آن یا برگ‌های گشنیز و بذر آن را هم به عنوان سبزی و هم ادویه استفاده می‌کنند. همچنین، برخی از سبزی‌ها مانند خانوادهٔ نعناع وجود دارد که هم برای اهداف آشپزی و هم به عنوان گیاه دارویی مورد استفاده قرار می‌گیرند.